حَقُّ اللَّهِ الْأَکْبَرُ فَإِنَّکَ تَعْبُدُهُ لَا تُشْرِکُ بِهِ شَیْئاً فَإِذَا فَعَلْتَ ذَلِکَ بِإِخْلَاصٍ جَعَلَ لَکَ عَلَى نَفْسِهِ أَنْ یَکْفِیَکَ أَمْرَ الدُّنْیَا وَ الْآخِرَةِ وَ یَحْفَظَ لَکَ مَا تُحِبُّ مِنْهَا. (تحف العقول؛ ص256)
اما حق خداى بزرگ این است که او را بپرستى و چیزى را با او شریک نسازى، چون با اخلاص چنین کنى، خدا تعهد کرده کار دنیا و آخرتت را کفایت کند، و آنچه از دنیا دوست دارى برایت نگه دارد. (ترجمه جنتى؛ ص407)
یکى از غلامان امام سجّاد علیه السّلام روایت کرد، روزى آن حضرت به سوى بیابان رفت، من به دنبال او رفتم تا اینکه دیدم آن حضرت پیشانى بر روى یک سنگ سخت نهاد و به سجده رفت، و من در کنار او ایستادم، صداى ناله و گریهاش را مىشنیدم، شمردم هزار بار در سجده این ذکر را خواند:
لا اله الّا اللَّه حقّا حقّا، لا اله الّا اللَّه تعبّدا و رقّا، لا اله الّا اللَّه ایمانا و صدقا، حقا و تحقیقا.
معبودى جز خداى یکتا و بىهمتا نیست، آن معبود یکتا و بىهمتا را از روى ایمان و صدق، عبادت و بندگى مىکنم.
سپس سر از سجده برداشت، دیدم محاسن و صورتش غرق از آب اشک چشمش بود، عرض کردم: «اى مولاى من! آیا وقت آن نرسیده که حزن و اندوه تو به پایان برسد؟ و از گریهات کاسته شود؟»
امام سجّاد علیه السّلام فرمود: «واى بر تو، یعقوب بن اسحاق بن ابراهیم علیه السّلام یکى از پیامبران و پسر پیامبر بود، دوازده پسر داشت، خداوند یکى از آن پسرانش (یوسف) را از نظر او غایب کرد، از اندوه و غم فراق او، موى سرش سفید شد، کمرش خم گردید، و بر اثر گریه بسیار نابینا شد، با اینکه آن پسر در همین دنیا زنده بود، ولى من پیکرهاى پاره پاره پدر و هفده نفر از بستگانم را در قتلگاه افتاده دیدم، بنا بر این چگونه اندوه من تمام شود و از گریهام کاسته گردد؟»
منبع: غمنامه کربلا، ص228
