حضرت زینب سلام الله علیها و تعلیم اسرار
حضرت زینب سلام الله علیها پس از دلداری به عشق فرمود: صابر باش و از این پس باید در راه من، ثابت قدم حرکت کنی، آنچه در صحرای نینوا از برادرم حسین علیه السلام و عاشوراییان دیده ای، آغاز کار ماست. اینک، شهدِ شهادت در سبوی اسارت من ریخته می شود؛ تا چهل منزل باید بر دوش من، راه طی نمایی و من، قطره قطره ناز و نوش آن را در نهاد تو بپرورانم؛ در غیر این صورت، کامل نخواهی شد [اشاره به حدیث نبی اکرم صلی الله علیه و آله وسلم که فرمود: «من اخلص الله اربعین صباحاً فجّر الله ینابیع الحکمة من قلبه الی لسانه». به قول حافظ:شنیدم رهروی در سرزمینی*همی گفت این معنا با قرینی*که ای صوفی شراب آنگه شود صاف* که در شیشه بماند اربعینی] و آب حیات را تحصیل نخواهی کرد.
آنگاه آموزگار عشق، او را به قتلگاه می بَرَد و می فرماید: نظاره کن که بیت المعموره از فلک افتاده است و خورشید، تابش غم آلود خود را از ثریا تا ثری کشیده است و از چشم دریا، خون می چکد و خشم را در امواج طوفان می دمد، اینک لحظه ی اسارت رفتن و از شهیدان، گفتن است.
نظاره کن که دشمنان جاهل، در اوّلین قدم، خیمه ها را به آتش می کشند و کودکان و زنان بی پناه را سرگردان دشت و بیابان می کنند. بعد از آن، بر جسم پاک شهیدان، اسب تازی می کنند و این گونه از ما دلنوازی؛ سپس بر اشتر های عریان سوار و به سوی کوفه و شما رهسپار می شویم و در خرابه ها، جا و منزل می کنیم و بدین طریق از صاحبدلان، غارت دل. زیرا همان گونه که عشق را بی شهادت سوز نیست، بی اسارت او را ساز نیست. اصل مأموریت عشق این است که راز این معنی را در منزل شهادت و اسارت کشف کند.
پس ای عشق! اگر این راز را کشف کنی و در همه ی وجودن آن را جاری و ساری نمایی، آنگاه جواز حضور و شهودت را در دل عاشقان امضاء می کنم، زیرا عشق بی شهید، لیاقت جهانداری را ندارد، در شهادت است که ولایت، حیات، زیبایی و حماسه، تجلی دارد و ظرف آن، دردِ غربت، و اندوه اسارت است.
گفت بیا در راه من ثابت قدم هست بی صبری تو را عین عدم
آنچه دیدی از حسین ای بی نوا هست آن آغازِ درسِ کربلا
چون شهادت شدهِ بزمِ کبریاست در سبوی زینب آید جانفزاست
تا چهل منزل به دوشش می کشم قطره قطره ناز و نوشش می چشم
با من همراهی نما تا منتها ورنه کامل کی شوی ای با وفا
هرکه کامل کرد درس بندگی می دهند او را صفای زندگی
اینک همراهم بشو در قتلگاه تا بر آریم ناله و فریاد و آه
بیت معمور از فلک افتاده است انجم از قصر ملک افتاده است
صبح غم از مشرق شمس الضحی آتش افکند از ثریّا تا ثری
چشم دریا خون به یاران می دهد خشم خود را قرض طوفان می دهد
این زمان وقتِ اسارت رفتن است از شهیدان گفتنی ها گفتن است
خیمه ی ما را به آتش می کشند کوفیان، خونخواره و حیوان وَشَند
بر شهیدان اسب تازی می کنند از غریبان دل نوازی می کنند
می کنند بر اشتر عریان سوار می رویم تا شام ویران اشک بار
در خرابه جا و منزل می کنیم کس چه داند؟ غارت دل می کنیم
عشق باید کشف این معنا کند شور و غوغا در جهان برپا کند
شو شهید و زندگی آغاز کن عشق را با عالمی دمساز کن
بی شهادت عشق را آواز نیست بی اسارت نیز او را ساز نیست
گرچه می دانم محمد زاده ای دست بیعت با ولایت داده ای
با عدالت قامتت موزون شده کوثر زهرا به جامت خون شده
زیور از دست حسن پوشیده ای باده از جام حسین نوشیده ای
من تو را با این همه اوصاف پاک بی اسارت کی بخوانم سینه چاک؟
تا نبینم با اسسیران همدمت کی کنم بر زخم جان ها مرهمت
یاعلی؛
