باسم رب الحسین علیه السلام . . .

باسم رب الرقیه سلام الله علیها . . .

 

اللهم صل على فاطمة و ابیها و بعلها و بنیها والسر المستودع فیها بعدد ما احاط به علمک.

 

إِنَّمَا یُرِیدُ اللَّهُ لِیُذْهِبَ عَنْکُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَیْتِ وَ یُطَهِّرَکُمْ تَطْهِیراً . . . ﴿الأحزاب‏، 33﴾

 

اللهم عجل لولیک الفرج . . .

 

 با سلام و صلوات به مقام أعلی و روح عالیقدر پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله وسلم و فاطمه زهراء سرور زنان عالم سلام الله علیه و ائمه اطهار علیهم السلام و روان پاک معمار انقلاب حضرت امام خمینی قدّس سرّه الشّریف و مقام معظم رهبری حضرت خامنه ای مدظله العالی و همچنین درود و سلام به شأن ملکوتی شهیدان انقلاب اسلامی و هشت سال دفاع مقدس و با آرزوی تعجیل در فرج آقا امام زمان ارواحنا فداه ...

راهپیمایی 22 بهمن در بندرعباس

محرمانه . . .

 تقدیم به یگانه منجی عالم بشریت، مهدی فاطمه عج

بالای تخت یوسف کنعان نوشته اند

 هر یوسفی که یوسف زهرا نمی شود

علامه حلّى در محضر امام زمان عج

مرحـوم میرزا محمّد تنکـابنـى رحمه الله  مـى گویـد کـه در السنه و افواه اشتهار دارد (. . . و خـود ایشان بـه واسطه مرحوم آخوند لاهیجى از آقـا سیّد محمّد «فرزند آقـا سیّد على» صاحب «مناهل» نقل مى کنند) که علاّمه حلّى در شـب جمعه بـه تنهایى به زیارت سیّد الشهداء علیه السلام مى رفت، در حالى که بر الاغى سوار بـود و تازیانه اى در دست مبـارک داشـت. در اثنـاى راه، شخص عربى پیاده به همراه علاّمه راه افتاد و با هم بـه مکالمه مشغول شـدند. چـون قدرى با هم سخن گفتند، بر علاّمه معلوم شد که این شخص مرد فاضلى است.
پس درمسائل علمى باهم صحبت نمودند وعلاّمه فهمیدکـه آن شخص، صاحب علـم وفضیلتِ بسیار ومتبحّر درعلوم است. لذامشکلاتى راکه براى او در علوم مـانده بـود، یک به یک ازآن شخص سؤال مىکرد و اوحـلّ مى نمود تااینکه سخـن در مسئله اى واقع شد و آن شخص فتوایى گفت. علاّمه منـکرآن شد و گفت: حدیثى برطبق ایـن فتوا نداریم.
آن مـرد گفت: شیخ طوسى در تهذیب حدیثى در ایـن باب ذکر کرده اسـت. شما از کتاب تهذیب فلان مقدار ازاوّل بشمارید که درفلان صفحه و فلان سطر، ایـن حدیث  مذکور است.
علاّمه در حیـرت شـد که این شخص کیست؟ پـس از آن مرد پرسید: «آیـا در زمان غیبت کبرى مى توان حضرت صاحب الامر علیه السلام را دید یا نه؟»
در ایـن هنگام تازیانه از دست علاّمه افتاد. آن حضرت خم شـد و تـازیانه را از زمین برگرفت و درمیان دست علاّمه گذاشت و فرمود: «چگونه صاحب الزمان را نمى تـوان دید و حال آن که دست او در میان دست توست؟!»
علاّمه بى اختیار خـود را از مرکب به زمین انداخت که پاى آن حضرت را ببوسد. پس غش نمود و چون به هوش آمد، کسى را ندید و پس از آن که به خانه بازگشت، رجوع به کتاب تهذیب نمود و آن حدیث را در همان ورق و همان صفحه و همان سطر که آن حضرت نشان داده بودند، یافت.
علاّمه بـه خطّ خود در حاشیه کتاب تهذیب در آن مقام نوشت: این حدیث را حضرت صاحب الامر عجل الله تعالی فرجه الشریف با ذکر صفحه و سطر و محلّ آن، نشان دادند».
مرحـوم تنکابنى رحمه الله  مى گوید که آخوند لاهیجى مى گفت: «مـن همان کتـاب را دیدم و در حاشیه آن حدیث، خطّ علاّمه را مشاهده کردم که به مضمون سابق بود».

عنایات حضرت مهدى(علیه السلام)، ص 56، به نقل از قصص العلماء، ص 359