حق همنشین...

وَ أَمَّا حَقُّ الْجَلِیسِ فَأَنْ تُلِینَ لَهُ کَنَفَکَ‏ وَ تُطِیبَ لَهُ جَانِبَکَ وَ تُنْصِفَهُ فِی مُجَارَاةِ اللَّفْظِ وَ لَا تُغْرِقَ فِی نَزْعِ اللَّحْظِ إِذَا لَحَظْتَ وَ تَقْصِدَ فِی اللَّفْظِ إِلَى إِفْهَامِهِ إِذَا لَفَظْتَ وَ إِنْ کُنْتَ الْجَلِیسَ إِلَیْهِ کُنْتَ فِی الْقِیَامِ عَنْهُ بِالْخِیَارِ وَ إِنْ کَانَ الْجَالِسَ إِلَیْکَ کَانَ بِالْخِیَارِ وَ لَا تَقُومَ إِلَّا بِإِذْنِهِ وَ لا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ‏. (تحف العقول؛ ص266)

حق همنشین این است که با او نرم و ملایم باشى، در گفتگو انصافش دهى، یکباره دیده از او بر نگیرى، در سخن مرادت تفهیم او باشد، اگر تو بر او وارد شوى اختیار حرکت با توست، و اگر او وارد شود اختیار با اوست، و روا نیست بدون اجازه او برخیزى، و لا قوة الا باللَّه. (ترجمه جنتى؛ ص419)