حق نماز...
فَأَمَّا حَقُّ الصَّلَاةِ فَأَنْ تَعْلَمَ أَنَّهَا وِفَادَةٌ إِلَى اللَّهِ وَ أَنَّکَ قَائِمٌ بِهَا بَیْنَ یَدَیِ اللَّهِ فَإِذَا عَلِمْتَ ذَلِکَ کُنْتَ خَلِیقاً أَنْ تَقُومَ فِیهَا مَقَامَ الذَّلِیلِ الرَّاغِبِ الرَّاهِبِ الْخَائِفِ الرَّاجِی الْمِسْکِینِ الْمُتَضَرِّعِ الْمُعَظِّمِ مَنْ قَامَ بَیْنَ یَدَیْهِ بِالسُّکُونِ وَ الْإِطْرَاقِ وَ خُشُوعِ الْأَطْرَافِ وَ لِینِ الْجَنَاحِ وَ حُسْنِ الْمُنَاجَاةِ لَهُ فِی نَفْسِهِ وَ الطَّلَبِ إِلَیْهِ فِی فَکَاکِ رَقَبَتِکَ الَّتِی أَحَاطَتْ بِهِ خَطِیئَتُکَ وَ اسْتَهْلَکَتْهَا ذُنُوبُکَ وَ لا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّه.(تحف العقول؛ ص258)
حق نماز این است که بدانى ورود به درگاه خداوند است، و در آن حال برابر خداوند ایستادهاى، چون این (نکته) را بدانى شایسته است همچون بندهاى ذلیل، خواهنده، بیمناک، ترسان، امیدوار، درمانده و زار بایستى، بندهاى که براى اداى احترام و تعظیم حق، با آرامش، سرافکندگى، افتادگى، تواضع، در دل با او راز و نیاز دارد و آزادى جانش را که خطا بر آن احاطه کرده و گناه بهلاکتش کشیده از او مىخواهد، و لا قوة الا باللَّه. (ترجمه جنتى؛ ص409)