همسانی حقیقت اعجاز و کرامت از کلام آیت الله جوادی آملی (زید عزه)

معجزه و کرامت تفاوت جوهری با یکدیگر ندارند، بلکه هر دو جزء شئون ولایت هستند. نبوّت و امامت دو چهره بیرونی هستند که درون آنها ولایت است و اگر نفس انسان کامل شد، می شود ولی الله و می تواند به اذن خدا در نظام هستی تأثیر شگفتی داشته باشد.
اعجاز پیامبران الهی در نزد اولیای الهی کرامت نام دارد و معصومین (ع) به اذن خدا می توانند همه معجزه های پیامبران پیشین را داشته باشند با این تفاوت که وحی تشریعی، فقط مخصوص پیامبران است، اعجاز برای اثبات نبوت و امامت صورت می گیرد و همراه با تحدی است، لذا امور خارق العاده که برای اثبات نبوت یا امامت صادر شود معجزه نام دارد و آن دسته از امور که از پیامبر و امام برای اثبات نبوت و امامت نباشد کرامت است.
کرامت ممکن است از غیر پیامبر و امام هم صادر شود و منع عقلی ندارد. اولیای الهی به شرط آنکه شاگردی انبیاء را نموده و بر سفره آنان بنشینند و راه آنان را بپویند می توانند به اذن حقّ کار خارق العاده داشته باشند. مثلاً مستجاب الدعوه باشد و به اذن خدا مریضان را شفای قطعی دهد.
قرآن کریم، کراماتی را به حضرت مریم (س) نسبت می دهد، ولی برخی متکلمان می گویند آن ها ارهاص است.
ارهاص: یعنی پیش درآمد معجزه، که در حقیقت به برکت صاحب معجزه است که در دست شخص دیگری ظاهر می شود.
یعنی کرامت های حضرت مریم (س) در حقیقت مربوط به اعجاز عیسی مسیح (ع) است. این سخن ناتمام است. نمی توان با برهان عقلی ثابت نمود که کرامت از اولیای الهی صادر نمی شود و تحقق خارجی کرامت ها دلیل بر توانایی اولیای الهی است و آنچه از حضرت زهرا (س) و حضرت مریم (س) صادر شده نمونه آن ها است.