حقیقت پهلو شکسته . . .

ای اشک مهلتی دل غمگین و خسته را

چشمان غم گرفته در خون نشسته را

مولا کنار فاطمه بدرود می‏کند

با بند بند خویش نگاهی گسسته را

بر دوش می‏گذارد و از خانه می‏برد

امشب علی، حقیقت پهلو شکسته را

از کوچه‏های کوفه که رد می‏شود، دریغ !

در شعله می‏کشد دل درهای بسته را

او را به خاک تیره . . . نه! پرواز می‏دهد

در آسمان کبوتر از بند رسته را

در صحن فاطمیه کنون شور دیگری است

شوریدگان سینه زن دسته دسته را

(محمود سنجری : Shiasite.net)