خمسه آل عشق (یازهراء) . . .

نوازش و پرورش

حضرت زهراء سلام الله علیها عشق را مرحبا گفت و نوازش ها کرد و فرمود: تو جلوه ای از آب حیاتی و از سبوی حکمت الهی تراوش کرده ای، امّا اگر در همین آغاز تو را آب کوثر دهم، در مستی ابدی فرو می روی و تا ابد از روزگار باز می مانی؛ در حالی که به تو فرمان جهانداری داده اند و شرط جهانداری، بیداری و هوشیاری است و برای تحصیل بیداری باید دچار درد فراق شوی و این درد فراق است که ضمن بیداری، شور و حال اشتیاق می آورد. درد فراق را هیچ گاه از ناله های نی مجو که فقط هیاهو دارد و طالب دارو و درمان نیز هست.

آری، بیا درد فراق را از بازوهای کبود و ورم کرده ی من بچش، و از آتش فتنه ای که حریم کبریا را در خود گرفت و گنجینه ی اسرار را شکست، حقیقتِ دردِ فراق و هجران را بیاموز. آتش کینه ای که در بیت وحی شعله ور شد و خانه ی دین و قرآن را برای ابد سوزاند. درد و داغ را از جسارت دشمنی بیاموز که میخ درب را بر سینه ی زهراء سلام الله علیها نشاند. سینه ای که حصار کوثر و برج هستی را همایون اختر است.

چون شکاف در سینه ی زهراء سلام الله علیها ایجاد شد، روی لیلی عیان گشت و خون سرخی که از او جاری شد، در جهان عنوان مجنون به خود گرفت، و درد جانسوز عشق نیز فرزند آه و ناله ی زهراء سلام الله علیها است؛ آهی که کوه آتشبار و زینت اسحار است. درد زهراء سلام الله علیها غربت تنهایی درمیان آشنایان است؛ درد زهراء سلام الله علیها از نفاق خفته در ایمان است؛ درد زهراء سلام الله علیها از دشمنان دین نمای جهل فروش است؛ درد زهراء سلام الله علیها زندانی شدن عدالت و مردانگی است؛ درد زهراء سلام الله علیها آقا و سرور شدن فاسقان و فتنه انگیزان است؛ و بالاخره درد زهراء سلام الله علیها دین فروشانی است که جهل مردم را بازار خود ساخته اند.

گفت زهراء عشق را صد آفرین                            حق نهاده نام تو ماء معین

یعنی اصل آب از کوثر بود                                   یک قدح از حکمت دلبر بود

گر بنوشی قطره ای گردی خُمار                             باز مانی تا ابد از روزگار

چون تو مأموری جهان داری کنی                    لازم است تمرین بیداری کنی

شرط بیداری بود درد فراق                               درد آرد شور و حالِ اشتیاق

درد را از ناله های نی مجو                               آن ندارد درد الّا های و هوی

نی اگر دردش دهی افغان کند                             یا هوای دارو و درمان کند

نشنو از نی ناله ی بازو شنو                               از ورم های کبود او شنو

فتنه زد آتش حریم یار را                            در، شکست گنجینه ی اسرار را

آتشی در بیت وحی افروخته                         تا قیامت خانه ی دین سوخته

کعبه را از آن شرارت خانه سوخت               خرمن قرآن و دین را دانه سوخت

بین جسارت تا کجا دشمن کشاند                میخ در بر سینه ی زهراء نشاند

سینه ی زهراء حصار کوثر است                برج هستی را همایون اختر است

چون شگاف افتاد اندر سینه اش                 روی لیلی شد عیان ز آیینه اش

می از آن در جام ساقی خون شده          نام این خون در جهان مجنون شده

آه زهرا کوه آتشبار شد                            اشک چشمش زینت اسحار شد

درد زهراء غربت و دلواپسی است              در میان آشنایان بی کسی است

درد او از فتنه ی خیزان بود                                 از نفاق خفته در ایمان بود

درد زهراء دشمنان دین نماست                        مردمان جاهل بی اعتناست

جهل باشد ریشه ی فسق و فجور                     جهل باشد مادر تزویر و زور

جهل، اسد را بنده ی روبه کند                        عدل و مردی را درونِ چَه کند

فاسقان را جهل مولا می کند                            فتنه و آشوب برپا می کند

هرزه گردی و فساد بی حساب                   نزد جاهل می شود اسلام ناب

دشمنان از جهل سازند حربه ها                  می زنند بر پیکر دین ضربه ها

می کشند بر چهره ها از دین نقاب              از درون سازند بنایِ دین خراب

پیش مردم دیده گریان می کنند                 گاه هم تفسیر قرآن می کنند

جهل مردم مرکب رهوارشان                    دین فروشی هرکجا بازارشان

یاعلی؛