خمسه آل عشق (یازهراء) . . .

«عشق در محضر حضرت زهرا سلام الله علیها»

عشق و کوثر

عشق سراسیمه خود را به حضور حضرت زهراء سلام الله علیها می رساند و پس از سلام عرضه می دارد: ای نیّر بُرج حیا! و ای عصمت حق را قبا! ای چشمه ی آب حیات و ای کشتی بحر نجات! تو حافظ غیب نبی و حامل عرش سرمدی هستی؛ فیض حق در تو جاری است و نسل پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم در وجود تو استقرار یافت و چشمه ی کوثر در بحر تو جوشان است؛ نام من عشق است و از حبّ خدا در عالم تجلی کردم و ساکنان ملک و ملکوت طالب تجلی و ظهور من شده اند. جامه ی تجلی را نبی خدا صلی الله علیه و آله وسلم برایم دوخت و حضرت ولایت مدار علیه السلام آن را بر قامت من پوشانید و از سبوی ولایت باده های نابم نوشاند و جانم را با حقیقت زهد و عدالت آشنا کرد و با این دو عنصر، یعنی زهد و عدالت، معتدل گشتم. آنگاه با حماسه، قامتی موزون به من بخشید. اینک مرا به سوی تو فرستاد تا از کوثرت شراب مستی بنوشم و کام تشنگان دو عالم را از آب حیات کوثر سیراب نمایم. اینک آیا خواسته ام را اجابت می فرمایی؟ آب حیاتم می دهی تا ساکنان ملک و ملکوت را حیات بخشم؟ اگر به آبِ مهر و محبتت مرا بنوازی، من مهریه ات شوم و چون تو زهرایی گلستان تو می گردم.

عشق آمد پیش زهراء شرمگین                     گفت همچون بنده ی آزرمگین

السلام ای نیّر بُرج حیا                                  السلام ای عصمت حق را قبا

السلام ای چشمه ی آب حیات                      السلام ای کشتی بحر نجات

حافظ غیب نبی احمدی                                  حامل عرش خدای سرمدی

فیض حق جاری است در تو مستمر                 نسل احمد در وجودت مستتر

معنی حسن ازل یک سر تویی                    مصطفی را چشمه ی کوثر تویی

نام من عشق است از حبّ خدا                      در تجلّی گشتم از ذاتش جدا

طالبم اسماء و اعیان گشته اند                     ساکنان مُلکِ امکان گشته اند

از ضیاء حق شدم سرشار نور                         تا کنم بر عالم هستی ظهور

نفخه ی قدس خدا را از قضاء                           بر دمم بر جسم و جان اولیا

دوخت بهرم جامه ی مظهر نبی                          کرد بر اندام من مولا علی

گرچه گردم وصف قیل و قالشان                     می دمم بر اقتضای حالشان

از سبویش باده های ناب داد                              با طناب زهد جانم تاب داد

بی عدالت عشق چون گیرد زوال                 پس به من آموخت درس اعتدال

با حماسه قامتم موزون نمود                            داغ لیلایم زد و مجنون نمود

می دهی آبم که تا دریا شوم؟                    عرش را سر منزل و مأوا شوم؟

«کُلُّ شیٍ حَی» شود عنوان من؟                  مهر تو آمیزه ای در جان من؟

می شوی مهرم که تا مَهرت شوم؟ می شوی سلطان که تا شهرت شوم؟

چون تو زهرایی گلستانم نما                       نی اگر خواهی نیستانم نما

یاعلی؛