خمسه آل عشق (یاعلی) . . .
عشق در دبستان تربیت علی علیه السلام
عشق وقتی وارد دبستان علی علیه السلام شد، در آغاز لباس زهد بر تن کرد و دریافت که عدالت خواهی با زهد معنی می شود؛ یعنی عشق با زهد، جان پرور و با عدالت، جهان گستر می گردد. آنگاه که می بیند دو قرص نان جو غذای علی علیه السلام و دو کهنه پیراهن ردای اوست، سرگشته و حیران او می شود و چون او را از حبّ دنیا عاری می بیند، با همه ی آوازش در وجود علی علیه السلام جاری می شود و وقتی در دل شبها چشم ناخفته ی او را می یابد که شب را بی خوابی کرده و آسمان را از ناله اش بی تاب، و نخل ها در فکر علی ذکر می گویند و چاه نیز از اشک چون درّ او پُر شده است، با همه ی وجود، خود را تسلیم مولا می کند، و روز ها چون غنچه ای در باغ و شب ها چون دردی با داغ مولا علیه السلام زندگی می کند. پس از ایّامی چون عشق خود را رعنا و قد و بالایش را جهان آرا می بیند، دست بر دامن مولا می زند و عرضه می دارد: ای دل افروز! لایق جان شده ام تا عالمی را در ساز و سوز بگیرم؟ آیا از فروغت نور تابانم می دهدی تا سُرخی رخسار مستان شوم؟
با عدالت شد علی وحدت مدار عشق با زهد علی شد پایدار
پس نگو او چون عدالتخواه شد یا چرا شب ها رفیق چاه شد
چون علی مولود عشق و مستی است با عدالت، مستی او هستی است
عشق با زهد علی جان پرور است عشق در عالم غلام قنبر است
عشق در سرگشتگی زاینده است عشق با آه علی پاینده است
چون دو قرص نان جو نان علی است عشق پر آوازه حیران علی است
گفت دنیا را، به نزدیکم میا کردم از تو بر دو جامه اکتفا
آن دو را هم بهرِ خود تنها نخواست گه تن قنبر گهی بر او قباست
چون علی از حبّ دنیا عاری است جویبار عشق در او جاری است
شب هم از عشق علی بی خواب بود آسمان از ناله اش بی تاب بود
نخل ها بیدار در فکر علی ناله ی صحرا همه ذکر علی
چاه هم از درد علی پُر بوده است آبش از اشک علی دُرّ بوده است
عشق چون طفل دبستان علی پروریده شد به بُستان علی
روزها چون غنچه ای در باغ بود شب ولی با درد مولا داغ بود
بعد از آن که عشق رعنایی گرفت قد و بالایش دلارایی گرفت
از خُم مولا علی جامی چشید از سورش غیب پیغامی شنید
دست زد بر دامن شیر خدا می دهی رخصت مرا ای لا فتی؟
لایق جان گشته ام ای دلفروز! تا بگیرم عالمی در ساز و سوز
از فروغت نور تابان می دهی؟ سرخی رخسار مستان می دهی؟
در تجلی چون ولی الله تویی عشق را سر منزل و درگه تویی
یاعلی؛
