خمسه آل عشق . . .

تجلی عشق

عشق از حبّ ذات کردگار ناشی می شود و از پرتو این عشق بود که موجودات در عالم مُلک و ملکوت آشکار شدند، به قول حافظ:

در ازل پرتو حسنش ز تجلی دم زد      عشق پیدا شد و آتش به همه عالم زد

اما کیفیت تجلی به اسماء الهی مربوط می شود، زیرا این اسماء و صفات هستند که میل فصل و جدایی و ظهور و آفرینش را دارند. ماجرا این گونه بود که اسماء الهی نزد حضرت عشق می آیند و از عشق که تجلی حبّ ذاتی است تقاضا می کنند که پیغام آن ها را به حضرت ذات اقدس الهی برسانند که: ای ذات پاک الهی! تو اعلان فرمودی که: «کنت کنزاً مخفیاً» من گنج پنهانی بودم و دوست داشتم شناخته شوم، از این جهت به خلقت پرداختم. [کنت کنزاً مخفیاً فاحببتُ ان اعرف فخلقت الخلق.(حدیث قدسی)]و از طرفی ما هم تشنه ی ظهوریم، اگر چه نزد ذات، محو حضوریم.[ذات الهی را به اعتبار یکی از صفات اسم گویند؛ مثلاً به صفت علم، علیم و به صفت قدرت، قدیر گویند.] اگر حبّ خدا به تمنای ما تجلی کند، بار فیض او را به عالم حمل می کنیم.

عشــق یعنـی حُـبّ ذات کـردگـار            عالمـــی را کــرد بـا او آشـکار

نزد عشق، اسماء کرنـش کرده اند         میل فصل و آفرینـش کرده اند

گفتـــه اند ای یوســف بــازار مــا           حافــظ و داننــده ی اســرار ما

کنز مخفی را خدا بر خـود نوشـت        هم گِـلِ ما را ز اَحببتُ سرشـت

گرچه هستیم مزد او محـو حضـور         لیک باشیم تشنه ی فصل ظهور

حــبّ از او باشــد تمنــا هـم ز ما           گو تجــلی کن ز نورت ای خدا

چون جوادی، فضل کن آب حیات          تا فقیـران را رهانــی از ممــات

یاعلی؛