امام حسن مجتبی علیه السلام:
«إِنَّ عَلِیا بابٌ مَنْ دَخَلَهُ کانَ مُؤْمِنًا وَ مَنْ خَرَجَ مِنْهُ کانَ کافِرًا.»
على علیه السلام دروازه ایمان است، هر که داخل آن شد مؤمن و هر که خارج از آن شد کافر است.
اصول کافى جلد 4 صفحه :100 روایة :16
امام حسن مجتبی علیه السلام:
«إِنَّ عَلِیا بابٌ مَنْ دَخَلَهُ کانَ مُؤْمِنًا وَ مَنْ خَرَجَ مِنْهُ کانَ کافِرًا.»
على علیه السلام دروازه ایمان است، هر که داخل آن شد مؤمن و هر که خارج از آن شد کافر است.
اصول کافى جلد 4 صفحه :100 روایة :16نام تو را که می شنوم، اول چیزی که در ذهنم نقش می بندد، صوت نیلی مادر است.
هر کاری کردم که این جمله را آخر مطلب جا دهم، نشد.
چون واقعا اشک بر گونه ام سرازیر می شود وقتی یاد صورت نیلی مادر می افتم.
نمی خواهم در میلاد امام حسن مجتبی علیه السلام تنها از غم ها بنویسم؛ حضرتش بر رازدار مادر معروف است، او کسی است که پیامبر در حدیث کساء، صاحب حوضش خواند و هرچند که تحقیق نکرده ام صاحب حوض بودن به چه معناست؛ اما صاحب چیزی بودن این را می رساند که برای دسترسی به آن باید از صاحبش اجازه بگیری و این اذن را باید از امام حسن مجتبی علیه السلام گرفت و او بود که همیشه سفره خانه اش بر مستمندان گشوده بود و مطمئن باشید دسترسی به حوضش را نیز از کسی دریغ نمی ورزد، مگر، مگر بر آن کسی که جگرش را خون کرد و تکه تکه های جگرش را به تشت ریخت؛ باز خطم شد خط ماتم. جا دارد ببینیم، اعمال ما موجب خون به جگر کردن مولایمان می شود یا خیر؟ خدا کند اینگونه نباشیم.
امام حسن مجتبی علیه السلام از لحاظ اینکه امام بر امام حسین علیه السلام بوده است، جایگاهش بر امام حسین افضل است. برایم زیبا بود داستان کشتی گرفتن دو برادر و تشویق پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم؛ پیامبر امام حسین را تشویق می کرد و حضرت زهراء سلام الله علیها به پدر فرمود چرا تنها حسین را تشویق می نمایید! پیامبر در جواب فرمودند: چون جبرئیل دارد حسن را تشویق می کند.
این حکایت ها چقدر ظریف و زیباست، چقدر دل را جلاء می دهد.
از امام حسن علیه السلام، کرامات بسیار است و حکایات فراوان؛ امام علی علیه السلام گاها حکم و محکمه را به وی می سپرد تا نشان دهد بعد از خودش چه کسی وصی پیامبر است و زمام شیعیان را به دست دارد.
از شجاعت امام حسن علیه السلام نیز به این مقدار کفایت می کنیم که وی در جنگ های تحمیلی بر امیرالمؤمنین علیه السلام در کنار پدر بود و از سرداران نامی سپاه پدر و پیروزی هایی در شأن امیرالمؤمنین را به ارمغان آورد.
نه به هنگامی که کوفیان او را به جنگ با معاویه همراهی کردند، آنچنان خوشحال می شود که در پوست خود نگنجد و نه به هنگامی که با فریب های معاویه، سبازانش حتی سجاده را از زیرپایش میبرند، آنچنان ناراحت می شود که در گوشه ای ازلت نشینی کند.
در رسیدگی به ایتام، شیوه پدر را انتخاب نمود و پا جای پای پدر می نهاد.
الهی به حق حسن بن علی علیه السلام عجل فی فرج مولانا صاحب الزمان.
یاعلی . . .
