آقاجان ادرکنی . . .

یا صاحب الزمان عجل الله تعالی فرجه الشریف ادرکنی.

با کوله باری از ایمان و معرفت بازگشتیم . . .

از دیار عاشقان و حرم دلدادگان بازگشتم . . .
با ایمان و امید و عشق بینهایت بازگشتیم . . .
بارگناهانمان را زمین گذاشتیم و بازگشتیم . . .
آقای ما، امام ما، عزیزتر از جان های ما، جدتان بر ما لطف کردند و قطره اشکی از دیدگانمان جاری شد، شما نیز بر ما ترحمی بفرمایید، تا این قطره اشک جاری بماند و خشک نشود.
هجرانتان شیرین است، اما سخت . . .
کاش شود بر این هجران منتظر بمانیم و به عشق وصال و دیدار یار دست یابیم.
کاش شود این عشق در سینه مان، چنان ریشه کند که حتی اگر سیلاب کفر نیز جاری شد، بر عشق و بر ایمانمان استوار بمانیم.
همه اش بر لطف طبیبانه و دلوسوزانه شما میسر است.
آقا جان، بر ما ترحمی فرما . . .

امام رئوف . . .

مهمان شهر مشهدم؛
دیار عاشقان امام رئوف؛
شهر دلهای پاک، گدایان سینه چاک؛
آقایمان منت نهاد و دستمان را گرفت و به پابوس خود کشاند؛
گفتیم امام رئوف، برای ظهور جان جانان، امام زمان دعا فرما . . .
عشق دلها برای ظهور جان دلها دعا فرما . . .
پس از اینها می گویم، ما گدای درگاه شماییم، ما را نایب الزیاره از سوی دوستان قبول فرما . . .