در طول دوران تحصیل در بیت الرقیه سلام الله علیها، روزهای شنبه بعد از نماز صبح، دعای صباح را به همراه دعای عهد می خواندیم.
با فراز "اللّهُمَّ یا مَنْ دَلَعَ لِسانَ الصَّباحِ بِنُطْقِ تَبَلُّجِهِ . . ." شروع می شود . . .
مناجاتی از امیرالمؤمنین،که هر زمان نامش را می شنوم، خاطرات زیبای بیت الرقیه سلام الله علیها، برایم تداعی می شود و یادآور لحظه لحظه های آن روزگاران و دوستان است.
و زمانی که گاهاً این مناجات را زمزمه می کنم، وقتی که به بند پایانی آن میرسم، آن جملات گهربار، که باید در اوج فروتنی و خشوع خوانده شود، یعنی در سجده خوانده شود . . .
دیگر جایی برای گفتن آن وصف و حال نیست، و جمله ای برای گفتنش ندارم . . .
خودتان بخوانید و هرچه دلتان حسش کرد، برایم بنویسید . . .
اِلهى قَلْبى مَحْجُوبٌ وَ نَفْسى مَعْیُوبٌ وَ عَقْلى مَغْلُوبٌ وَ هَواَّئى غالِبٌ وَ طاعَتى قَلیلٌ وَ مَعْصِیَتى کَثیرٌ وَ لِسانى مُقِرُّ بِالذُّنُوبِ
فَکَیْفَ حیلَتى یا سَتّارَ الْعُیُوبِ وَ یا عَلاّمَ الْغُیُوبِ وَ یا کاشِفَ الْکُرُوبِ
اِغْفِرْ ذُنُوبى کُلَّها بِحُرْمَهِ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ
یا غَفّــارُ یا غَفّـــارُ یا غَفّـــارُ
بِرَحْمَتِکَ یا اَرْحَمَ الرّاحِمینَ.
