حق نصیحت خواه...

وَ أَمَّا حَقُّ الْمُسْتَنْصِحِ فَإِنَّ حَقَّهُ أَنْ تُؤَدِّیَ إِلَیْهِ النَّصِیحَةَ عَلَى الْحَقِّ الَّذِی تَرَى لَهُ أَنَّهُ یَحْمِلُ وَ تَخْرُجَ الْمَخْرَجَ الَّذِی یَلِینُ عَلَى مَسَامِعِهِ وَ تُکَلِّمَهُ مِنَ الْکَلَامِ بِمَا یُطِیقُهُ عَقْلُهُ فَإِنَّ لِکُلِّ عَقْلٍ طَبَقَةً مِنَ الْکَلَامِ یَعْرِفُهُ وَ یَجْتَنِبُهُ وَ لْیَکُنْ مَذْهَبُکَ الرَّحْمَةَ وَ لا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّه‏.(تحف العقول؛ ص269)

حق نصیحت خواه این است که راه صحیحى که می‏دانى می‏پذیرد، راهنمائیش کنى، سخن را نرم و در حدود فهم و درکش ادا کنى، که هر عقلى را رد و قبول سخن حد معینى است، و باید به روش مهربانى و رحمت رفتار کنى، و لا قوة الا باللَّه. (ترجمه جنتى؛ ص425)