برهان و استدلال در باب امامت . . .
رابطه قرآن و اهل بیت علیهم السلام، رابطه ای بسیار تنگاتنگ و ناگسستنی است که حقیقت آن در فهم نمی آید و قابل وصف نیز نخواهد بود و دست یابی به آن از توان بشریت خارج و از حوزه علم و ادراک انسانی به دور است؛ رسیدن به این مهم از سویی وابسته به معرفتِ مقام و مرتبت قرآن است و از سوی دیگر لازمه احاطه بر شخصیت و عظمت اهل بیت علیهم السلام را داراست، که از دسترس همگان به جز معصومین علیهم السلام خارج است.
امام در لغت به معنای پیشوا است و در اصطلاح، منصبی از سوی خدا است که تمام شئون والای انسانی و روحانی و فضایل بشری، به جز نبوت و آن چه لازمه نبوت می باشد را به همراه دارد.[1]
در اصطلاح اهل کلام و عرفان، امام یعنی پیشوا، راه روشن، قرآن و لوح محفوظ؛ متکلمان نیز به جانشین و خلیفه پیامبر، «امام» میگویند؛ ... و به پیروان ائمه علیهم السلام، امامیه میگویند؛ «امامیه اثنا عشریه» پیروان مذهب جعفری هستند که به دوازده امام بعد از حضرت رسول صلی الله علیه و آله و سلم معتقد هستند.[2]
برخی در تعریف امامت گفته اند، امام کسی است که در تمام امور دینی و دنیایی، به طور حقیقی و جامع ریاست عمومی و تام داشته باشد که با نص صریح پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم همراه است.[3] هم چنین در تعریف امامت آمده است: امام باید به واسطه رسیدن به مقام یقین و کشف ملکوت، بر عالم امر سیطره یابد و باطن افعال بر او آشکار شود، تا با سیطره بر باطن، قلوب ایشان را به مقاصد و غایات مورد نظر رهبری و هدایت نماید.[4]
