یاعلی...

بسم الله...

علی(علیه‌السلام) که تجلّی عالی ذات اعلای الهی است برتر از آن است که به وصف درآید و برای او شبیه و نظیری ذکر شود؛ همان‏گونه که خود درباره شناخت پروردگار خویش فرمود:«لم یُطْلِع العقول علی تحدید صفته ولم یَحْجُبها عن واجب معرفته». همواره با الهام از بیان آن حضرت، ضمن اظهار خضوع و اعتراف به عجز، شناخت علی(علیه‌السلام) و معرّفی و تعریف آن حضرت در حدّ توان لازم است.

خورشید وجود او مانع نگرش و ظاهر هستی وی حجاب باطن اوست. آن موجودِ علْوی و سماوی که در کوتاه مدّتی زمینی شد، تنها کعبه می‏توانست تجلّی وجودش را پذیرا باشد و تنها محراب عبادتِ مسجد توان تحمّل بار سنگین شهادتش را داشت. هرجا که پا می‏نهاد سراج فتح و چراغ ظفر می‏افروخت.آغاز حیاتش طلوع هدایت و انجام شهادتش غروب سعادت بود. هر روز پیش از فجر طلوع می‏کرد و به فجر طلوع کردن می‏آموخت. غروب آفتابْ طلوع مناجات او بود و طلوع آفتابْ طلیعه جهاداو.

دنیا با تمامِ قامت در مقابل علی به طنازی و تن‏نازی ایستاد و علی با تمامِ قامتْ طغوای دنیا را با تبر تقوا شکست. قبضه شمشیر در کف علی به خود می‏بالید و احساس غرور می‏کرد و تیغ شمشیر برق‏زنان و رقص‏کنان خود را نماد آن قدرت یگانه دانسته، فخر می‏کرد.

همه و همه جلوه‏های کامل و کامل‏ترین جلوه‏های انسانی، که مَلک و فَلَک را به شگفتی نشانده است، مرهون حیات عارفانه و زندگانی شاهدانه اوست. او که جهان در برابر دیدگان جانش رژه می‏رفتند و بدها سرافکنده می‏شدند و خوبان سرفراز می‏خرامیدند. همه را نگار مکتب نرفته او نگاهی نافذ داشت و تا ژرفای حقایق و سویدای وقایع را در مشهد و مرآی خود می‏کشاند. حجاب دنیا و پرده آخرت در برابر چشم حقیقت‏بین او رنگی نداشت. چشم خورشید مضی‏ء و قلب قمر منیر را با نگاهش روشنی می‏بخشید. نگاه باطنْ بینش به ظاهرْ فتوا می‏داد و حجاب ظاهر در مقابل چشم نافذ او رونقی نداشت.

حیات عارفانه امام علی(علیه‌السلام) -  صفحه 7