ماه بندگی . . .

شَهْرُ رَمَضَانَ الَّذِیَ أُنزِلَ فِیهِ الْقُرْآنُ هُدًى لِّلنَّاسِ وَبَیِّنَاتٍ مِّنَ الْهُدَى وَالْفُرْقَانِ

وارد ماه رمضان شدیم، چند ساعتی بیشتر از روزه داریمان نمی گذرد، ماه بندگی، ماه عبادت، خضوع، خشوع، سعادت و . . .

تصمیم گرفته ایم بر پیمان هایی که در این ماه با خدا می بندیم تا زنده ایم استوار بمانیم و عهد شکنی نکنیم.

غیبت، دروغ، تهمتت، چشم چرانی، زبان درازی، شنیدن آنچه غیر خدایی است، گفتن آنچه شیطانی است، دیدن آنچه حرام است، انجام هرچه گناه است و . . . همه و همه اینها ما را به موجودی عبد و بنده شیطان تبدیل کرده.

می خواهیم خدایی شویم، می خواهیم بنده پروردگار جهانیان باشیم، پس از همه اینها دوری می کنیم و عهد می بندیم نه تنها در این ماه بلکه تا پایان عمر به این گناهان و دیگر معاصی نزدیک نشویم و حتی فکر نکنیم.

آیا توان این را داریم؟

چه دلهایی که با نگاه به حرام لرزید، چه زندگی هایی که تباه شد و چه روزهایی که به هدر رفت.

اما نمی خواهم، دیگر نمی خواهم اینگونه بماند و می خواهم پاک باشم و دیگر نمی خواهم راه را اشتباه بروم و این ماه را بهانه کردم دست از گناه بشویم.

در رمضان انسان به لطف خدا، عزمی راسخ تر پیدا خواهد کرد و خود را آماده تر بر ترک معاصی می بیند و باید قدر این لحظات را دانست و خود را برای یک سال پاک زیستن و زندگی خدایی و آرامش داشتن محیا کرد.

در این ماه روزه گرفتن بی ریا ترین عمل است، نماز خواندن قشنگترین عبادت و عمل به قرآن راه رسیدن به سعادت.

عطر قرآن به مؤمنان بوی بهشت را عطاء می کند و تلاءلو سعادت می بخشد.