خمسه آل عشق (یاحسین) . . .

عشق در کعبه

عشق با قافله همراه می شود؛ قافله ای که به سوی کعبه در راه است. وقتی به سوی مکّه رسیدند، کعبه، با امام حسین علیه السلام سلام و خوش آمد گفت و آنگاه با زبان حال عرضه داشت: ای مولای من! تا چهره نمایان کردی، درد مرا درمان کردی، زیرا از زمانی که مرت به عنوان خانه ی خدا ساختند، روح مرا با ولایت تافتند، اینک از نور تو روشن و از باغ تو گلشنم، تو اینک ای مولایم! نه تنها مهمان، بلکه جان من هستی. عشق با حیرتی فوق العاده  شاهد این صحنه ها است، ناگهان دید کعبه به دور امام حسین علیه السلام طواف می کند و چون گلیمی به زیر پایش فرش می شود و در همان حال که گلیم ولایت است، نگین عرش می شود، از چنین ملاقاتی هم امام حسین علیه السلام مسرور و هم کعبه غرق شور و نور بود:

سوی مکه کاروان در راه شد                    عشق هم به قافله همراه شد

آمدند تا شهر مکّه بیقرار                                همچو بلبل در پی باغ بهار

تا حسین را دید کعبه گفت سلام                آمدی خوش جانب بیت الحرام

چهره برمن چون نمایان کرده ای                 دردها را جمله درمان کرده ای

چون مرا عنوان شده بیتِ خدا                             با ولایت تافتند روح مرا

چون تو نورم می دهی روشن شوم      لب گشایی غنچه در گلشن شوم

آمدی خوش آمدی مهمان من             نیست مهمان آنکه باشد جان من

عشق چون آن صحنه ی زیبا بدید                 ناگهان در حیرتش شد ناپدید

همچو سیمرغی درون کوه قاف                دید کعبه بر حسین دارد طواف

با حسین کعبه نگین عرش شد             چون گلیمی زیر پایش فرش شد

کرد او را احترام بی شمار                            گفت بودم از فراقت بیقرار

از چنین وصلی حسین مسرور بود      کع  به هم در محضرش پر شور بود

یاعلی؛