خمسه آل عشق (یاحسن) . . .

تمنای عشق

عشق با اشتیاق فراوان از امام حسن علیه السلام تقاضا کرد که: جام زهر تو را خریدارم، بی درد تو کی پایدارم؟ اگر درد تو بنیاد من نشود، هیچ دلی از من آباد نگردد؛ اگر تجلی رخ زیبای تو با درد هجران و بیقراری میسّر است، تمنای عنایت دارم.

عشق گفت: ای حُسن تو یوسف نشان           ای رخ زیبای تو نقش جهان

جام زهرت را خریداری کنم                      سیل غم از آن به دل جاری کنم

گر نگردد درد تو بنیاد من                               کی دل عاشق شود آباد من

ای رخ زیبای تو حُسن خدا                              کن مرا با درد هجران آشنا

لیلی حُسن ازل سیمای تو                 من چو مجنون جان دهم در پای تو

امام حسن علیه السلام چون عشق را بیقرار دید، زهر جانسوز در او افشاند، آنگاه با تجلی جمال زیبایش او را شرمسار کرد و فرمود: ساز تو از سوز من استرو این آه و سوز است که دل را فروزان می کند و شعله ها را زینت جان می سازد؛ زیبایی مرا به کسی ارزان مفروش و در سینه های بی درد و غم منزل مکن؛ هر کسی غربت و بی کسی را دلپذیر یافت، حبّ ما او را دستگیری می کند. عاشقان ما کسانی هستند که از دنیا رسته اند و دامن همت به مردانگی بسته اند و در راه اطاعت از ما، مال و جان را قربانی می کنند.

از همه مهم تر اگر می خواهی حُسن من تو را زیور و تو چون صدف و او گوهر باشد، شرطش آن است که دارای ذوق و سُرور باشی و این سرور را بی حضور ندهند و این حضور هم محضرش «شهادت» است. پس برای درک این راز و تحصیل آن محضر بلند آواز، باید به نزد برادرم حسین علیه السلام بروی تا تو را از حقیقت ماجرا با خبر و با تعلیماتش تو را پُر ثمر سازد:

عشق را چون دید مولا بی قرار                     از جمالش کرد او را شرمسار

داغ عالم سوز را در او نشاند                      زهر چون یاقوت را در او فشاند

گفت اگر سوزی ز من سازت دهند            عاشقان در سینه ها نازت دهند

آه تو دل را فروزان می کند                        شعله ها را زینت جان می کند

حُسن من را بر کسی ارزان مده                 سینه ی بی درد را درمان مده

هر که یابد بی کس را دلپذیر                       حبّ ما می گردد او را دستگیر

هر که بی درد آید اندر کوی ما                        هر چه ماند او نبیند روی ما

گو به دنیا خواه حال اندیش را                    شیعه ی ما او نخواند خویش را

پیروان ما ز دنیا رسته اند                           دامن همت به مردی بسته اند

می خروشند در ره فرمانِ ما                    مال و جان را می کنند قربان ما

گر تو خواهی جلوه در دل ها کنی            نقش خود را در جهان زیبا کنی

می دهم از حُسن خود زیور تو را         چون صدف باشی تو من گوهر تو را

شرط این اعطاء بود ذوق و سرور          کی دهند این ذوق ها را بی حضور

با شهادت در حضورت می بَرَند                 از شبِ ظلمت به نورت می برند

پس برو نزد حسینم بی گمان                         با خبر سازد تو را از راز آن

یاعلی؛