خمسه آل عشق (یازهراء) . . .
عشق و جامه ی غربت
عشق وقتی حقیقت خود را در درد و داغ دینداری دید، جامه ی غربت پوشید و جرعه جرعه ی درد از سبوی ولایت نوشید، سپس فریاد برآورد: من طفیل هستی مولای خویش علی علیه السلام هستم، از این رو لایق نوشیدن کوثر زهراء سلام الله علیها نیز گردیدم. من از تبار ناله ی حنانه ام [حنانه، ستونی بود در مسجد مدینه که پیامبر خدا صلی الله علیه و آله وسلم به هنگام سخنرانی به آن تکیه می داد؛ تا این که برای پیغمبر صلی الله علیه و آله وسلم منبری بنا شد و رسول خدا به جای ستون حنانه بر منبر می نشست. به دلیل فراق روزی ستون به فریاد آمد و گفت: دوری تو برایم قابل تحمل نیست. به قول مولوی:
در تحیر مانده اصحاب رسول از چه می لرزد ستون با عرض و طول
گفت پیغمبر چه خواهی ای ستون؟ گفت جانم از فراقت گشته خون
از فراق تو مرا چون سوخت جان چون ننالم بی تو ای جان جهان
گفت آن خواهم که دائم شد بقاش بشنو ای غافل! کم از چوبی مباش].
از این رو درد جانسوز علی علیه السلام را نیز خانه شدم و عمود خیمه ی من حیدری است و اگر به سرزمین عاشقان لنگر اندازم، با عمود خیمه ی حیدر اندازم.
حضرت زهراء سلام الله علیها چون عشق را در درک اسرار درونش موفق دید، او را نوازش نمود و تشنگی حیدری او را با آب کوثری تسکین داد؛ آنگاه به او فرمود: عشق برای جهان آرایی به کامل زیبایی نیز محتاج است، اینک بی صبرانه به نزد فرزندم حسن علیه السلام برو تا او از حُسن دلربایش تو را زیور دهد که وارث جلوه های حیدری است.
جامه ی غربت به تن پوشید عشق جام مولا را به جان نوشید عشق
گفت: طفیل هستی مولا شدم جُرعه نوش کوثر زهراء شدم
درد جانسوز علی را خانه ام از نژاد ناله ی حنانه ام
گر به مُلک عاشقان لنگر زنم با عمود خیمه ی حیدر زنم
عشق را زهراء نوازش ها نمود بهرِ جان سوزی سفارش ها نمود
چون که او را تشنه ی حیدر بدید لایق نوشیدن کوثر بدید
قطره ای از آن به کام او فشاند تشنگی را در وجود او نشاند
چون بداند تشنه قدر آب مرد عاشق سُرخی محراب را
بعد از آن گفتش برو امیدوار نزد فرزندم حسن ای بیقرار
او تو را از حُسن خود زیور دهد جلوه ها از پرتو حیدر دهد
یاعلی؛
با تبادل لینک و لوگو موافقم