حق مؤذن...
وَ أَمَّا حَقُّ الْمُؤَذِّنِ فَأَنْ تَعْلَمَ أَنَّهُ مُذَکِّرُکَ بِرَبِّکَ وَ دَاعِیکَ إِلَى حَظِّکَ وَ أَفْضَلُ أَعْوَانِکَ عَلَى قَضَاءِ الْفَرِیضَةِ الَّتِی افْتَرَضَهَا اللَّهُ عَلَیْکَ فَتَشْکُرَهُ عَلَى ذَلِکَ شُکْرَکَ لِلْمُحْسِنِ إِلَیْکَ وَ إِنْ کُنْتَ فِی بَیْتِکَ مُهْتَمّاً لِذَلِکَ لَمْ تَکُنْ لِلَّهِ فِی أَمْرِهِ مُتَّهِماً وَ عَلِمْتَ أَنَّهُ نِعْمَةٌ مِنَ اللَّهِ عَلَیْکَ لَا شَکَّ فِیهَا فَأَحْسِنْ صُحْبَةَ نِعْمَةِ اللَّهِ بِحَمْدِ اللَّهِ عَلَیْهَا عَلَى کُلِّ حَالٍ وَ لا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّه.(تحف العقول؛ ص265)
حق مؤذن این است که بدانى خدا را بیاد تو مىآورد، ترا به بهرهبردارى (از عبادت) دعوت مىکند، بهترین یاور تو در انجام فریضه الهى است، باید بر این خدمت از او تشکر کنى چنان که از هر احسانکننده (جمله «و ان کنت فی بیتک ... متهما» کاملا مبهم است) و بدانى که مؤذن بىشک نعمتى خدائى است، با شکر خدا در هر حال بر این نعمت، قدرش را بدان و با آن خوشرفتارى کن، و لا قوة الا باللَّه. (ترجمه جنتى؛ ص419)